Mijn vader ging op een fiets met rubberen tuinslang om het achter wiel, en voor met een aangepaste vork met een autopetwieltje.

De Duitsers hadden geen interesse in deze fiets.

Met deze fiets ging mijn vader naar t adres in Hoorn.

Op dat adres zaten onderduikers, twee mannen en een zwanger dame. Deze mensen reisde met mijn vader mee op de boot. Daar was een klein hutje gemaakt onder een vracht van groene kolen.

Na de inspectie mocht de boot de sluis uit. Eindelijk op open water mocht mijn vader er uit, om frisse lucht in te ademen. De andere passagiers werden zeeziek.

Voor Lemmer moest mijn vader weer die kleine ruimte in, met de zenuwachtige mede passagiers. Spannenden inspectie. Je hoorde de voetstappen van militairen. Dit was de laatste boot die toestemming had om naar Friesland te varen.

In t duister, reed mijn vader langs muren geslopen op de vreemde fiets, naar Warga.

Zo was mijn vader bij zijn oom en tante in Warga. Zijn oom was hoofdonderwijzer, het woonhuis stond naast de  school. Met vijf of zes onderduikers. Er woonden ook een echtpaar met twee kinderen op de echtelijke slaapkamer. Met vier eigen kinderen en mijn vader sliepen ze op de grond op zolder. Dit was een paar maanden voor de bevrijding.

Op een dag, 5 mei! Kwamen alle dorpsbewoners op t dorpsplein, daar vertelde de burgermeester dat de oorlog afgelopen was!

Alle vlaggen gingen uit!

Mijn vader dacht alleen, ik kan weer naar huis!

7 mei stapte mijn vader weer op de fiets, naar huis met een gevulde fietstas, kaas en boter en aardappelen. Na 15 zware dagen, een moeizame terug reis, weer thuis. De volgende dag was hij jarig en werd hij 16 jaar.