Ons gezin bestond uit 9 kinderen, ik was de één na jongste. Ik ging in de oorlogsperiode werken bij Philips en ging daar al snel aan de slag met sabotage activiteiten. Onder andere door stroomtoevoer van zoeklichten te blokkeren, zodat ze onzichtbaar waren vanuit de lucht. Ik dacht dat niemand dit gezien had... 

Maar, ‘s avonds ging de bel...De Sichterheitsdienst. Ik probeerde te ontsnappen via de bijkeuken, maar in de achtertuin werd ik vastgegrepen door 2 mannen, in de handboeien gelegd en naar de cel gebracht. De dag erna werd ik naar een villa gebracht van de SD. Daar werd ik gehoord. Ik kreeg een pistool op mij hoofd en moest alles vertellen wat ik wist. Ik wilde niks loslaten, en werd getrapt in mijn zij en rug. Ik hield echter voet bij stuk. De dagen erna werd ik dag in dag uit gemarteld in die villa. Ik ging op en neer van de cel naar dit huis.  

Toen ik 16 was werd ik op transport gezet naar Kamp Amersfoort. Dit was een gruwelijke periode met nog meer martelingen. Mensen werden geknuppeld, kaalgeschoren en voor mijn ogen vermoord. Mensen werden er krankzinnig, door alles wat ze zagen en door de angst voor de dood.  

Van Kamp Amersfoort ging ik naar de volgende gevangenschap...de gevangenis op het Wolvenplein. Ik kon daar wat extra verdienen door het sjouwen van waszakken in een vrachtwagen voor transport. Ik zag hier een mogelijkheid om te ontsnappen, langs de vrachtwagen langs. Maar ik durfde toen niet, ik zag gewapende mannen. Een volgende keer zag ik wel een kans. Er was maar één bewaker bij de vrachtwagen en die stond met de chauffeur te praten. Hij zag me niet. Ik zette het op een lopen, over een grindpad. De dienstbode probeerde mij nog te stoppen door het poortje voor me dicht te gooien, maar hij was te laat. Ik hoorde nog 2 schoten, maar wist heel weg te komen.  

Ik voelde mij echter pas begin jaren 70 echt vrij in mijn hoofd. Ik heb met veel lotgenotencontact gehad, waardoor ik uiteindelijk kon omgaan met mijn trauma van de oorlog. Het moment van bevrijding in 1945 voelde niet zo bij mij, want we wisten niks. Ook begon toen pas het verwerken van alles wat er in de jaren ervoor gebeurd was, alle traumabeelden, maar ook alle mensen die ik verloren was. Ik wist toen niet eens wie er nog wel en wie er niet meer in leven was.