Er kwam iemand aan, de deur ging open en diegene zei: ‘We zijn vrij, we zijn vrij, de Tommies komt eran!’ Iedereen naar buiten natuurlijk. Ik weet nog dat ik op een stoeprandje zat. Ik had van die hoge schoenen, en die moesten bij mij altijd dicht. Ik zie ze nog zo rijden. Grote tanks met militairen erop. 

Het was natuurlijk heel vreemd dat je een tijd opgesloten had gezeten, en toen mocht je ineens naar buiten. Ik kon me als kind helemaal niet herinneren om mensen op straat te zien. Dat was heel onwerkelijk. Ik kreeg chocolade.  

Toen we uiteindelijk bevrijd waren, was het huis waar wij woonden praktisch in puin. Aan de overkant stond een oude boerderij, en dat was een beetje een rare bocht. En die tank kon de bocht niet krijgen, dus die joeg zo een punt uit dat gebouw. Dat was ook weer niet zo erg, want alles was toch al kapot.  

Ik heb een fiets gehad die was van een stewardess geweest. En dat was een heel lekker fietsje! Ik was toen 12/13 jaar, maar die fietsen die rouleerden hier nog. Heb ik nog een hele tijd gebruikt. Daarna kreeg ik een omafiets, daar vond ik niks aan.  

Haar man, Meneer Luimes, vult aan: Het was drukte, mensen die schreeuwden. Allemaal mensen. De jongens en de meiden waren zo gek met elkaar. De bevrijding was zo snel, zo druk. De Engelsen waren daar heel druk mee.  

We kregen wat te roken. Ik had nog nooit gerookt. En ik kreeg ook een fiets. Een Duitse fiets van een Engelse man. Het was een echte Duitse fiets, met dikke banden. En toen heb ik heel lang die fiets gebruikt.  

Ik ging meteen aan het werk na de oorlog in een kleermakerij. De neef van mijn vader had een kleermakerij. Ik ging vanuit Doetinchem op mijn Duitse fiets naar Laag Keppel. We konden ook niet echt feesten, er was verder niks.