Wij woonden in de Rechtstraat, in het stadsdeel Wyck, waar mijn ouders een zuivelhandel runden. Ons huis liep helemaal door tot aan de Stenenwal, langs de Maas. Op de dag van de bevrijding zag de Rechtstraat zwart van de mensen. Overal stonden ze, schouder aan schouder, juichend en zwaaiend. Van links naar rechts, van voor naar achter – de hele straat leek één golvende menigte van opgetogen gezichten.

Toen kwamen de Amerikanen. Een jeep reed langzaam door de straat, met daarin niemand minder dan prins Bernhard en drie anderen. Ik zal dat beeld nooit vergeten: de juichende mensen, de vlaggen, de euforie die in de lucht hing. Mijn twee broers droegen de sjerpen van mijn moeder en ik had de oranje linten trots in mijn haar geknoopt. Het voelde als een droom, een dag die voor altijd in mijn geheugen gegrift blijft.

Toen we weer thuis waren, kregen we een heel andere kant van de bevrijding te zien. Een van de venstertjes in de deur openden we en we keken naar buiten. Wat we daar zagen, deed de vreugde in één klap verstommen. Aan de overkant van de Maas, in het park, zagen we Duitse soldaten. Ze sprongen van de ene groene struik naar de andere, schichtig en haastig. “Ik zie het nog zó voor me”, zei mijn moeder altijd. Het feestgedruis was ineens heel ver weg. Dit was de realiteit van de oorlog – de vijand was nog niet verdwenen.

Opeens klonken er geweerschoten, de Duitsers vuurden in onze richting. In een fractie van een seconde sloegen we het raampje dicht en renden we het huis in, doodsbang en met bonkende harten. Later zagen we dat de kogelgaten nog altijd in de gevel zaten, een stille herinnering aan dat moment van angst.

Het was een verwarrende ervaring voor mij als kind. Aan de ene kant feest, vreugde, vlaggen en muziek. Aan de andere kant gevaar, dreiging, kogels die ons huis doorboorden. 

De volgende dag bevrijdden de Amerikanen de westkant van Maastricht. Pas toen was de stad echt vrij.