Ik was de dochter van een beroepskunstschilder en mijn vader had nog wat verf in huis. Voor deze bijzondere gelegenheid besloot hij mijn rode autoped, die ik voor mijn vijfde verjaardag had gekregen, helemaal wit te schilderen. Schoenen had ik niet, maar ik liep op groene houten kleppers met een leren band over de wreef. Die werden ook wit geschilderd. Mijn kleding was al wat versleten door de jaren heen, maar mijn moeder was vindingrijk. Ze maakte van een oud beddenlaken een eenvoudige, maar mooie jurk voor mij. Mijn vader voegde daar nog een bijzonder element aan toe: van karton maakte hij twee vleugels, die hij ook wit schilderde. Het was een eenvoudig kostuum, maar voor mij voelde het als het mooiste wat ik me kon wensen. Op de dag van de optocht kreeg ik nog een kransje van madeliefjes op mijn hoofd. Zo liep ik trots mee in de bevrijdingsoptocht als het ‘bevrijdingsengeltje’. Er werd een foto van gemaakt, die is helaas verloren gegaan. Maar ik zal die dag nooit vergeten.

Na de bevrijding veranderde onze straat langzaam in een plek van herinnering en dankbaarheid. Regelmatig zagen we Canadezen en Engelsen lopen. Mijn vriendinnetjes en ik waren altijd erg benieuwd naar deze mannen die onze bevrijders waren. We vroegen hen dan om hun handtekening, die ze altijd met plezier gaven. Ze waren onze helden, en ik bewaar die handtekeningen nog steeds in een agenda uit 1935 die inmiddels flink verouderd is.

In 1951 besloot ons gezin te emigreren naar Canada. Toen ik daar jaren later de oude agenda erbij pakte, ontdekte ik tot mijn verbazing een naam van iemand die in de stad woonde waar wij naartoe waren verhuisd. Mijn jongere broer, nog niet goed in Engels, was op een dag in gesprek met diezelfde persoon. Hij was de man die als soldaat in Amsterdam had gevochten en zijn handtekening in mijn boekje had gezet. Het was een toevallige ontmoeting, maar een bijzondere. Mijn ouders raakten bevriend met de familie van deze man en we hielden contact totdat we weer naar Nederland terugkeerden.