Op de dag van de bevrijding was ik aan het werk bij de Sierkan, een melkhandel in Den Haag. Het was een hele gewone werkdag, totdat er troepen binnenvielen. Engelse en Nederlandse soldaten vertelden ons het nieuws waar we al zo lang op hadden gehoopt: Nederland was bevrijd!

Na het werk haastte ik me naar huis, waar we met het hele gezin op het dak klommen. Met een Nederlandse vlag in onze handen zwaaiden we naar de overvliegende vliegtuigen, die als een symbool van vrijheid door de lucht scheerden. Het gevoel dat we toen hadden, was onbeschrijfelijk. Na jaren van onderdrukking en angst voelden we eindelijk opluchting. Diezelfde vlag, die we die dag zo trots in de lucht hielden, hebben we nog steeds.

De dagen na de bevrijding waren bewogen en vol emotie. Ik meldde me bij het Staatsspoor om me aan te sluiten bij de Binnenlandse Strijdkrachten (BS), zoals velen van mijn leeftijd deden. We wilden helpen bij het herstellen van de orde en het verwerken van de gevolgen van de oorlog.

Een van de meest ingrijpende momenten na de bevrijding was om te zien hoe vrouwen werden kaalgeschoren omdat ze een relatie hadden gehad met Duitse soldaten. Het was een harde en schrijnende aanblik, een teken van de diepe wonden die de oorlog had achtergelaten. Daarnaast moesten wij als Binnenlandse Strijdkrachten NSB’ers gevangennemen en hen vanuit Duindorp door Scheveningen naar de beruchte Oranjehotel gevangenis brengen. Tijdens deze tochten werden we door de vrouwen van deze mannen afgeschilderd als slechte mensen, maar wij deden onze plicht. Het was een tijd waarin emoties hoog opliepen en de scheidslijn tussen goed en kwaad voor sommigen dunner leek dan ooit.

De bevrijding bracht vreugde, maar ook de harde realiteit van de nasleep van de oorlog. Toch zal die ene dag, waarop we op het dak stonden en naar de vliegtuigen wuifden, altijd in mijn geheugen gegrift blijven als het moment waarop we eindelijk weer vrij waren.