Met een mengeling van ongeloof en vreugde snelde Piet na zijn werk naar huis, waar zijn familie woonde aan de Mient, boven de kliniek Medisch Centrum de Mient. Daar, op het dak van hun woning, hesen ze de Nederlandse vlag. Trots en uitzinnig van blijdschap zwaaiden ze ermee naar de overvliegende geallieerde vliegtuigen. Diezelfde vlag, doordrenkt met de emoties van die dag, is nog steeds in de familie.

Maar de bevrijding betekende niet alleen feestvreugde. Piet meldde zich direct bij het Staatsspoor om zich aan te sluiten bij de Binnenlandse Strijdkrachten. Zijn taak bracht hem in aanraking met de keerzijde van de bevrijding: de vergelding. Hij zag hoe vrouwen die omgang hadden gehad met de Duitse bezetter publiekelijk werden vernederd en kaalgeschoren. Hij begeleidde NSB’ers, die beschuldigd werden van collaboratie, door Scheveningen naar het beruchte Oranjehotel aan de Pompstationsweg. Daar, waar voorheen verzetsstrijders gevangen zaten, werden nu zij opgesloten die als landverraders werden gezien.

De bevrijding bracht vreugde, maar ook confrontaties en moeilijke keuzes. Toch blijft de herinnering aan die vlag op het dak het meest dierbaar. Het symbool van hoop, van overwinning, en van een nieuw begin. Een vlag die de vrijheid vertegenwoordigt – en die, zolang hij bestaat, zal blijven wapperen.