Op de ochtend van 5 mei stapte ze achterop de fiets bij haar tante en gingen ze op weg naar Elst, een rit van zo'n 6 à 7 kilometer. De Rijksweg stond er vol met mensen. De straten waren overspoeld door een menigte die juichte, zong en zwaaide naar de legertrucks en jeeps van de Britse of Amerikaanse soldaten, de bevrijders. Het was één groot feest! De vreugde, de vlaggetjes, de bloemen, alles voelde als een droom. Toen de stoet voorbij was, fietsten ze terug naar Veenendaal. Gerrie’s tante bracht haar naar huis op het Davidsplein (nu naast Rein Veenendaal).

Maar bij de Geerse brug gebeurde er iets wat de vreugde van de bevrijding overschaduwde. Duitse soldaten dwongen hen te stoppen en hun legitimatie te tonen. Gerrie’s tante mocht niet verder en dus moest de 7-jarige Gerrie, helemaal alleen, door het stille gebied naar haar huis lopen. Terwijl de rest van Nederland al bevrijd was, waren er in dit deel van Veenendaal nog steeds veel Duitse SS-soldaten. Veel van deze soldaten waren dronken, wat de situatie nog gevaarlijker maakte. Op het plein voor hun huis was een diep gat gegraven, van waaruit de Duitsers met machinegeweren schoten op alles wat bewoog. Gerrie was doodsbang. Dit deel van Veenendaal werd pas vier dagen later bevrijd, op 9 mei 1945, terwijl de rest van het land al feest vierde. Het was enorm verwarrend voor een jong kind.

Gerrie heeft nog enkele foto's van die tijd. Op de eerste foto staat ze samen met haar vader, vlak voordat de oorlog begon. De tweede foto is met haar drie zussen tijdens de oorlog, ongeveer in 1943/1944. Gerrie is de tweede van rechts, met een witte strik in haar haar.