Ze zong vaak een liedje dat ze nog kende uit de tijd van de bevrijding:

"Papa kwam uit Duitsland,
klopte op de deur.
Mina deed hem open,
met een rode kleur.
Mina, waar is mama?
Mama ligt in bed,
met twee Canadezen,
heeft ze reuze pret.
Voor een reep chocolade
en een bus Cachet,
ligt die gekke mama
poedelnaakt in bed.
Negen maanden later
stond er in de krant:
Canadees geboren
aan de overkant."

Daarnaast had ze haar eigen herinnering aan de bevrijding. Ze liet ons vaak een klein litteken op haar vinger zien, dat was ontstaan nadat ze haar vinger had opengehaald aan prikkeldraad bij het Amerikaanse legerkamp dat achter hun huis in de wei lag. De eerste keer dat een soldaat haar wond verzorgde, kreeg ze als troost een stuk chocolade en kauwgom – ‘swingo’, zoals ze het noemde. Nieuwsgierig naar meer, haalde ze de volgende dag het verband eraf en liet de wond weer opengaan. Opnieuw werd ze verbonden en opnieuw kreeg ze chocolade. Maar de derde keer doorzag de soldaat haar trucje. Met een glimlach schudde hij zijn hoofd en zei streng maar vriendelijk: “No more chocolate.” Het litteken was een stille herinnering aan haar jeugd in die bijzondere tijd.