Mijn opa en oma maakten de bevrijdings van Enschede mee op 1 april 1945. Zij woonden met hun kinderen in de Tweede Bothofdwarsstraat, vlakbij de Edo Bergsmabrug. Tijdens de bevrijding trokken de Duitsers zich met alles wat kon rijden terug, in een onafgebroken stroom over de Edo Bergsmabrug. Mijn moeder, nieuwsgierig als ze was, kon het niet laten steeds weer naar de brug te lopen om te kijken. Ze wilde met eigen ogen zien hoe de bezetter verdween. De stoet van voertuigen, soldaten en wagens volgeladen met spullen was een zeldzaam schouwspel. Maar de sfeer was gespannen, dreigend bijna. 

Mijn jongste oom was in die tijd politieagent en werkte bij de gaarkeuken waar hij voedsel uitdeelde aan de bevolking. Hij zag het gevaar, hield haar tegen en zei streng: “Maak dat je naar huis komt en blijf daar. Dit is veel gevaarlijker dan het hiervoor was.”

Hij had gelijk: even later gebeurde er iets verschrikkelijks. Een meisje dat mijn moeder kende, stond in een open raam van haar huis. Een van de soldaten zag haar, hief zijn geweer en schoot. Daar, in het raam, werd ze ter plekke doodgeschoten.

Mijn moeder heeft me dit verhaal vaak verteld. De naam van het meisje ken ik, maar uit respect voor haar familie noem ik die niet. Toch is haar lot me altijd bijgebleven. De bevrijding betekende vrijheid, maar bracht ook de laatste wrede momenten van de oorlog met zich mee.