Als 8-jarig jongetje wist ik niet veel beter dan dat er aan de overkant van ons huis, aan het Frederikplein in Zwolle, Duitsers waren gelegerd. Ze waren ondergebracht in de gevorderde huizen, die waren omgevormd tot een soort hospitaal. Soms kregen we snoep van de soldaten, maar dat mochten we absoluut niet aannemen van mijn ouders. Later, toen de spanning wat minder was, kregen we wel eens iets, maar dan altijd met een bescheiden “kuch” erbij. De situatie werd minder geheimzinnig en meer menselijk.

Op een dag was het ineens zover: de Duitsers waren weg. Er kwamen andere soldaten in hun plaats, soldaten die ik niet kende. Mijn ouders vertelden ons dat we nu 'bevrijd' waren, maar als kind begreep ik dat niet helemaal. Wat betekende dat nu eigenlijk voor ons? Wat zou er veranderen? We gingen snel naar buiten om te kijken en daar zagen we hoe een NSB’er werd opgehaald. Het was spannend, maar ook vreemd om zoiets te zien gebeuren. De dochter van de NSB’er kende ik van school. Hoe zou het nu met haar gaan? Wat zou zij van dit alles vinden?

Diezelfde avond gingen we de stad in, op zoek naar wat die 'bevrijding' voor ons betekende. We liepen over de Burg. van Royensingel, en daar kreeg ik van iemand een fakkel. Dat was voor mij het echte symbool van bevrijding, iets dat ik altijd zal onthouden. Voor mij staat bevrijding nog steeds gelijk aan die mooie fakkel die ik die avond in mijn handen hield.