'We gingen tijdens de oorlog gewoon naar school en speelden buiten. Maar wanneer er op een zaterdagmorgen plots een bombardement kwam vanaf Eemdijk renden we op kousenvoeten, want we lieten de klompen staan, zo snel mogelijk naar huis. Dan wilde je zo snel mogelijk bij je ouders in de buurt zijn,' vertelt Klazien. Tijdens deze beschietingen mocht ze schuilen in de kelder van de buren. Deze leek zo groot, maar toen ze een paar jaar geleden daarin wederom mocht kijken, bleek die opeens heel klein te zijn. De kogelgaten in de muur hebben op haar altijd een diepe indruk achtergelaten.

Klazien kan zich ook nog goed herinneren dat haar broer tijdens een razzia uit het raam vluchtte, want hij wilde niet gerekruteerd worden als werkvolk voor de Duitsers. Haar vader moest in het dorp achterblijven want hij werkte bij de brandweer. Zelfs toen de rest van het dorp geëvacueerd werd naar Enkhuizen en Nijkerk, bleef hij op zijn plek.

Tijdens de oorlog is er ook nog een zusje geboren. Zij werd geboren met een verstandelijke beperking en werd maar vier jaar oud. Dit kwam volgens Klazien door de stress en angst van moeder tijdens de zwangerschap. Haar moeder leefde in constante angst voor zowel haar man als de jongens en wat hen zou kunnen gebeuren. Maar hier werd vroeger niet al te veel over gepraat.

'Toen het nieuws van de bevrijding er was, gingen alle mensen de straat op en iedereen was in de euforie. Mijn vader lag thuis ziek op bed en alle mensen vanuit de buurt kwamen bij ons thuis om een borreltje te drinken. Iedereen was zo blij dat heb ik daarna nooit meer meegemaakt. We dansten en sprongen op straat.'

'De Canadezen deelden rond de bevrijding sigaretten en chocolade uit, en de meisjes klommen op de wagens. Ze waren zo blij dat sommigen van hen zelfs met hen naar bed gingen. Hier werden later kindertjes uit geboren. Deze kinderen werden later Hoerenjong genoemd, ook niet zo aardig want ze konden er eigenlijk niets aan doen. En de moeders hadden het toentertijd ook niet makkelijk.'

'NSB’ers gingen ook de kar op maar die hadden het slecht,' vertelt Klazien. Zij had ook een kennis die NSB’er was, maar die deed alleen maar goed: 'Hij voorzag mensen van aardappelen en heeft ook nooit iemand verraden. Hij zat alleen bij de verkeerde partij.'

Tijdens de oorlog heeft het gezin gelukkig geen honger geleden. Er waren altijd aardappelen voorradig en haar broer wist zelfs boter mee naar huis te nemen.

Het eerste waar Klazien aan terugdenkt is het hele dorp dat na de bevrijding vol stond met groene bogen: 'van straat tot straat en van de ene- naar de andere kant van de weg. De bogen werden met rode en witte papieren bloemen bedekt. Het hele dorp hielp mee, behalve mijn vader want die lag ziek op bed. De bogen waren zo hoog dat je er met paard en wagen makkelijk onderdoor kon. Dus ook de Canadezen in hun voertuigen. Dit was zo indrukwekkend.'

Diegene die voor Klazien het verschil heeft gemaakt, is iedereen: 'want, we waren met alle mensen één en hadden hetzelfde doel, behalve de NSB’ers.'

Vereeuwig hier vanaf 19 april het Bevrijdingsverhaal van jouw familie